ยิ่งมีอำนาจมากเท่าไหร่ ยิ่งอยู่สูงเท่าไร ยิ่งต้องมีความอ่อนน้อม ถ่ อ ม ตนเท่านั้น ความอ่อนน้อมนี่เอง จะสามารถถ่วงน้ำหนัก ทำให้เท้าของเราให้ติดดิน ไม่ลอยขึ้นฟ้าเพราะความลำพองใจ
การเห็นคุณค่าของตัวเองนั้นไม่ผิด แต่ อ ย่ า ให้มันหลง ถึงขนาดทำให้เรากลายเป็นคนหลงตัวเอง เพราะคนหลงตัวเอง ก็คือ คนแพ้ตัวเอง คนที่แพ้ตัวเอง ก็คือ คนที่แพ้ทุกสิ่งทุก อ ย่ า ง
ส่งเสริม อั ต ต า ตัวตน ตัวกู-ของกูให้มากขึ้น เลิกอวดรวย อวดเบ่งในอำนาจ อวดบุญบารมี คนที่อิ่มในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใครต่อใครว่าฉันอิ่ม แต่คนที่ขาดต่างหาก ต้องอวดเพื่อสร้าง เ ก ร า ะ กำบังให้คนอื่นไม่รู้ว่าฉันขาด
ในทางจิตวิทย าจึงบอกว่า ใครชอบอวดอะไร ลึกๆ คือ เคยขาดสิ่งนั้นมาก่อน ยิ่ง อ ว ด มากเท่าไหร่ ในใจจะเหมือนมีพายุที่ไม่มีวันสงบสิ้นได้ซักที
เก่งได้ แต่ อ ย่ า อวดเก่ง ภูมิใจได้ แต่ อ ย่ า ให้มากถึงขนาดหลงตัวเอง ยิ่งคิดว่าตัวเองดีเลิศเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีโอกาสสูง ที่เราจะลืมตัวมากเท่านั้น
“เจ้าของบริษัท” ยกมือไหว้ “ลูกน้อง” ที่มีอายุมากกว่า ไม่วางมาดเหมือนเป็นเจ้าชีวิตของพนักงาน เพราะเชื่อใน แ น ว คิดที่ว่า ยิ่งสูงยิ่งต้องโน้มลงต่ำ ยิ่งเป็นผู้นำยิ่งต้องทำตัวติดดิน
เป็นหัวหน้าคน ต้ อ ง นั่งในใจ ไม่ใช่นั่งบนหัวคน ผู้นำนั้นไม่ใช่คนที่ขึ้นไปอยู่บนที่สูง แล้วชี้นิ้วสั่งลงมา แต่คือคนที่ลงมาร่วมลงเดินไปกับลูกน้อง เจ้าของบริษัทที่แท้จริง ก็ไม่ใช่แค่คนที่ จ่ า ย เงินให้พนักงาน แต่คือคนที่จ่ายความรัก ค ว า ม เมตตาให้กับผู้ใต้บังคับบัญชา
เพราะเมื่อผู้นำได้ใจผู้ตามไปแล้ว ทุกคนก็พร้อมจะลุยไหนลุยนั่น ว่าไงว่ากัน ส่วนใครที่เป็นลูก น้ อ ง ของเจ้านายแบบนี้
ก็ อ ย่ า ทำให้เจ้านายเสียกำลังใจนะ ตั้งใจทำงานให้สมกับที่มีเจ้านายดี ๆ
ไม่มีเจ้านาย ลูกน้องก็อยู่ไม่ได้
ไม่มีลูกน้อง เจ้า น า ย ก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน
ต่างคนต่างต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน
ไม่มีใครเหนือใคร ทุกคน ล้ ว น เท่าเทียมกัน
ขอบคุณที่มา ra t r ee wasit s u r awong, b i t coretech
