บางคนที่มีกินมีใช้ล้นเหลืออยู่แล้ว หากแต่มีจิตใจที่ชอบเอาเปรียบคนอื่น โดยเฉพาะคนที่เขาลำบากกว่าตนเอง
คุณนายคนหนึ่ง มักจะออกมาจ่ายตลาดเองเป็นประจำ เพราะเธอชอบต่อราคาสินค้าที่ตลาดสด เพื่อที่จะได้สินค้าใน ร า ค า ที่ตนเองพอใจ เดินไปเจอพ่อค้าหาบเร่ขายไข่ไก่
ไข่ไก่ ข า ย ยังไง
ลุงขายไข่ ก็ตอบว่าฟองละ 5 บาทครับ
คุณนายก็บอกว่า ฉันต้องการซื้อไข่ 6 ฟอง 25 บาทได้ไหม (ที่จริงควรจะ 3O บ าท)
ลุงขายไข่ตอบว่า “เอาๆ ไม่ว่ากันครับ วันนี้อาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีของผมก็ได้ เพราะตั้งแต่เช้า ยัง ข า ย ไข่ไม่ได้เลย”
แล้วคุณ น า ย ก็หิ้วไข่ 6 ฟอง เดินไปขึ้นรถเก๋งที่มีเพื่อน ๆ นั่งอยู่แล้ว ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องว่า สามารถซื้อไข่ได้ใน ร า ค า ถูกกว่าที่พ่อค้า ข า ย
ส่วนลุงที่ตั้งแต่เช้ายังขายไม่ได้เลย ลูกค้าคนแรกก็มาขอซื้อในราคาทุน ยังไม่ทันได้กำไรสักบาท
หลังจากนั้น คุณนายและ ผ อ ง เพื่อนก็ไปภัตตาคารแห่งหนึ่ง สั่งอาหารมา และกินกันอย่างเพลิดเพลิน
แต่ก็กินกันไม่หมด ยังเหลืออีกมากมายเยอะแยะ จนในที่สุดก็เรียกทางร้านมาเช็คบิล ร า ค า ทั้งหมด 14OO บาท คุณนาย ยื่นเงินไปให้ 15OO แล้วบอกว่า ไม่ต้องทอนนะคะ
เ งิ น แค่นี้มันธรรมดามากสำหรับเจ้าของภัตตาคาร แต่สำหรับลุงขายไข่ที่ยืน ข า ย ไข่ ทั้งวัน ถ้าเขารู้มันอาจจะเจ็บปวดมากก็ได้นะ เพราะสำหรับเขา 5 บาท 10 บาท ก็คือเงิน
จุดสำคัญคือว่า ทำไมเราชอบโชว์ว่า เวลาเราซื้อของจากพ่อค้าแม่ค้าที่เป็นชาวบ้านลำบากอยู่แล้ว เรามักต่อรอง ร า ค า และรู้สึกพึงพอใจ ถ้าหากว่าเราต่อ ร า ค า ได้ถูกกว่า ร า ค า ที่เขา ข า ย
แต่นี่คือความจริงในสังคม ไ ท ย หรือบางทีอาจจะเป็นอีกในหลายๆ ที่
พ่อค้ารายย่อย จะเจอแบบนี้บ่อยมาก แบบนี้เขาเรียกว่า ต่อตะพึดตะพือ ขอให้ได้ต่อก็พอใจแล้ว เหมือนถูกอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่เล็กว่า เวลาซื้อของต้องต่อราคานะลูก เด็กก็เลยจำมาจนโต โดยไม่คิดถึงว่าราคามันถูกอยู่แล้ว เช่น ของราคา 10 – 20 บ าท ก็ยังต่อราคาอีก แล้วคนข ายเขาจะได้อะไร
ถึงตรงนี้ฝากไว้ให้คิดสำหรับใครหลายคนที่พอมีกินมีใช้อยู่แล้ว หากราคาของมันไม่ดูแพงจนเวอร์เกินไปก็ อ ย า ก ให้เห็นใจคนเหล่านี้ด้วยเช่นกัน
